Pusu - Berkay Artık
Zincirler şakırdamayı henüz durdurmuştu. Konur ona en yakın olan pencereden zincirlerin boş olacağını uman bakışlarla kafasını uzattı. Adam bütün tepinmelerine, tekmelemelerine rağmen yolun ortasında zincirlerin tahakkümü altında yatıyordu. Sarışın adamın suratı yerde debelendiği için kum ve çamur içindeydi. Artık takati kalmamış olsa gerek, mücadele etmeyi bırakmıştı. Yerde yatıyor ve sessizce hıçkırarak ağlıyordu. Ağlarken de kendi kendine mırıldanıyordu; “Ben size bir şey yapmadım.” Gerçekten suçu neydi? Suçsuz bir adama bunu yapmak nasıl hastalıklı bir zihnin ürünü olabilirdi? Zihin hastalıklı değildi belki, şartların gerektirdikleri insaniyet çizgisini aşmayı, normlara ve etik kurallara karşı gelmeyi emrediyordu. İnsanoğlunun en kuvvetli içgüdüsü bütün değer yargılarından daha ağır basmasıyla ünlü değil miydi? Konur da bunu biliyordu. Biliyordu bilmesine ama yine de benliği savunmasız bir adamı kazığa zincirleyerek Sunîlerin insafına bırakmanın ne kadar doğru olduğunu tartma ko